Pieterjan Ginckels, World Wide Winter
Naast tal van interventies en werk in de meest diverse media maakt PJG ook plekken, plaatsen. Het zijn fysische plekken. Maar vooral zijn het mentale plekken, soms gevuld met een beetje verlangen, een vleugje melancholie. Dat verlangen laat Pieterjan graag uit contrasten spreken. Koele technologische zekerheden worden uitgespeeld tegen afbladderende verf en oud hout, tegen geschiedenissen waarin weer, wind en mensen betrokken zijn. Zo plaatste P bij zijn deelname aan het After Cage project (2006) in Aken een aftandse strandcabine op het einde van een schaarsverlichte gang. Wie door de halfopen deur van de Summercage naar binnen keek zag een hel verlicht strandhokje dat bovenaan vol neons hing, er stond een lawaaierige koude radiator en aan de wand hing een foto van een late septemberse zomerdag. Niets vermag de kille nostalgie naar wat geweest is te doen vergeten. Integendeel, de afwezigheid wordt ongenadig en kunstmatig belicht, een zon van neonlampen werd in de cabine opgesloten, vastgehouden. Een mens blijft immers een koestermachine, een verlangensmachine, en technologische noch digitale tijdperken zullen daar iets aan veranderen. Het object van verlangen is imaginair, het bestaat slechts als projectie, als droom, het bestaat slechts voor degene die verlangt.
Het object van verlangen deelt die kunstmatigheid evenzeer met de kunst zelf. PJG laat die kunstmatigheid als een haast pornografische waarheid zien, als constructie, maaksel, regie, (zelf)manipulatie. In Truth, part one (2006, Witte de With) is slechts constructie te zien. Een huisje, samengesteld uit gerecycleerde deuren, met graffiti, sporen van bewoners, omhult binnenin niets, leidt naar niets, opent niet en verraadt slechts door gaten en kieren zijn eigen leegte, zijn constructie. Tegelijk is het bedoeld als een kritisch, politiek werk, een confrontatie tussen regie en gemanipuleerde verwachtingen. En misschien verwijst het ook naar die menselijke activiteit die erin bestaat om steeds weer leegte artificieel op te vullen, in te vullen met betekenis, zoals kunst, of utopie.
Want wat leeg is, is nog vrij. Wat nog niet is ingevuld geeft ruimte aan verlangen en verbeelding, die plek is nog onbezet. Het transparante KIOSK-gebouwtje, als artificiële kunstplek middenin de bouwwerf van de Bijloke-site is hiervoor een perfecte metafoor. Eigenlijk moet er niets aan gebeuren, het staat er al, als readymade.
Pieterjan Ginckels heeft ervoor gekozen om de kunstmatigheid van KIOSK nog te versterken. Door de ramen ziet men een haardvuur, gemaakt van TL-lampen met daarop houtblokken, geplaatst op een sokkel van piepschuim. Overal ligt glas, alsof de ramen naar binnen gevallen zijn. En er is een tweede project. Heimatschutz is geïnspireerd op de Zwitserse reglementering die erin bestaat om bij een bouwaanvraag het bouwvolume ook daadwerkelijk met palen op de bouwplek uit te zetten. Dat wil P doen, hij wil die vergunningssculptuur maken met het volume van KIOSK, op een andere plek in de site. Op die manier wordt de aandacht gespreid en wordt KIOSK niet toegeëigend, niet doodgefocust. Er ontstaat een flux van mensen die de site gebruiken om van punt A naar punt B te komen. In een volgende fase zal de sculptuur, in een andere vorm of medium, opnieuw verschijnen: telkens er een nieuwe tentoonstelling wordt opgebouwd, en er blijven staan tot het moment van de opening. Daarmee adresseert de sculptuur zich naar de passant die in die tussenfase de site wil bezoeken. Aldus kan die er een stukje groei, een stukje transformatie meemaken, waardoor, zoals Pieterjan het zegt: ‘je die status van het hermetische van de plek onderuit haalt: het ding sluit vanaf het moment dat het opent’.
Piet Vanrobaeys, press release KIOSK, 2007.